Ideale rotstuinplanten in een veranderend klimaat.

[Kris De Raeymaeker]

Vorig jaar ben ik specifiek begonnen om precies deze planten in de volle grond uit te proberen, die volgens de literatuur en eerdere berichten daar in ons land eigenlijk niet (of slechts in beperkte mate) geschikt voor zijn...want ik hou van zulke kleine experimenten.
Misschien een beetje naïef...maar het kan mogelijk nieuwe inzichten opleveren voor het toekomstige ontwerp van onze tuinen?
Zo staat Oxytropis megalantha tot nu toe relatief ontspannen onder een klein plexiglas ruitje en laat al wat nieuwe bladeren zien.
Trouwens, de edele schenker van de zaden was Gerrit E.
...die ik daarom zeer dankbaar ben.

Het is alleen door het pionierswerk van liefhebbers zoals jij dat we vooruit komen en bijleren Thomas . Het enige nadeel is dat zoiets gaat met vallen en opstaan en dat je ook wel eens planten kwijt speelt . Maar dat moeten we er bij nemen ...Zelf experimenteer ik ook graag en zoek de grenzen en limieten op . De Oxytropis staat er overigens heel goed bij ... 

[Kris De Raeymaeker]

Het veranderend klimaat brengt (voorlopig ?) ook opportuniteiten met zich mee ...Planten die we vroeger onmogelijk of toch moeilijk buiten in onze tuinen konden houden wegens niet voldoende winterhard . Nu de winters te zacht zijn voor vele rotsplanten zijn ze dan weer beter voor een aantal soorten uit het zuiden van Europa . Cyclamen rhodium ssp. peloponnesiacum (afkomstig van de Peloponnesos ) was tot over 10 of misschien 15 jaar een lastig verhaal onbeschermd buiten .Nu zijn dit soort planten geen probleem meer ...Hierbij een foto van de prachtige bloemen in het voorjaar en de plant nu in de tuin (peatbed)al volop in blad ..

[Kris De Raeymaeker]

Niemand had hier waarschijnlijk sneeuwklokjes verwacht in dit topic? Sneeuwklokjes horen inderdaad eerder thuis op een niet uitdrogende bodem onder de schaduw van bladverliezende bomen. Ook in mijn tuin gedijen de meeste sneeuwklokjes niet in de meest zonnige gedeeltes van de tuin. Daar gaan ze vrij snel achteruit om dan te verdwijnen. Dus worden ze op de meest schaduwrijke en koele hoekjes geplant.
Er zijn echter uitzonderingen. Deze oude cultivar Galanthus nivalis 'Atkinsii' staat al bijna 20 jaar in een zeer zonnig en in de zomer droog deel van de rotstuin, zonder dat de plant er schade van ondervindt. In tegendeel, de groep groeit ieder jaar goed aan en bloeit elk jaar zeer uitbundig.

Heel plausibel Frankie ! Ik kom hier meteen ook met zulke onverwachte vaststelling in huis vallen ...Want ook Hepatica valt onder een gelijkaardige categorie die je daar noemt . Dat wil in dit geval zeggen: bosplanten die toch eerder schaduw nodig hebben in de zomer en die toch altijd meer vocht nodig hebben . Maar ook hier zijn er uitzonderingen vast te stellen . Herman , onze Hepatica specialist, zal me misschien tegen spreken maar ik heb toch proefondervindelijk kunnen vast stellen dat deze Hepatica pyrenaica x japonica veel droogte en hitte kan verdragen ...Staat hier al 7 jaar op een warme, droge en zeg maar zelfs hete plek . Ieder jaar is de bloei rijk en de plant lijd nauwelijks van deze harde condities . Zelfs verbranding van het blad komt nauwelijks voor ...Hierbij de plant in bloei vorig jaar en de huidige "clump" net ontdaan deze week van het oude blad .

[Kris De Raeymaeker]

Misschien worden er toekomstig wel een aantal cactussen en succulenten geïntegreerd in onze rotstuin ...Deze Echinocereus soorten staan al heel de winter gewoon buiten maar wel onder de oversteek van het tuinhuis en dus beschermd tegen regen ...Maar mits een cover in de winter zijn er zeker nog meer mogelijkheden .

[Herman Mylemans]

Niemand had hier waarschijnlijk sneeuwklokjes verwacht in dit topic? Sneeuwklokjes horen inderdaad eerder thuis op een niet uitdrogende bodem onder de schaduw van bladverliezende bomen. Ook in mijn tuin gedijen de meeste sneeuwklokjes niet in de meest zonnige gedeeltes van de tuin. Daar gaan ze vrij snel achteruit om dan te verdwijnen. Dus worden ze op de meest schaduwrijke en koele hoekjes geplant.
Er zijn echter uitzonderingen. Deze oude cultivar Galanthus nivalis 'Atkinsii' staat al bijna 20 jaar in een zeer zonnig en in de zomer droog deel van de rotstuin, zonder dat de plant er schade van ondervindt. In tegendeel, de groep groeit ieder jaar goed aan en bloeit elk jaar zeer uitbundig.

Heel plausibel Frankie ! Ik kom hier meteen ook met zulke onverwachte vaststelling in huis vallen ...Want ook Hepatica valt onder een gelijkaardige categorie die je daar noemt . Dat wil in dit geval zeggen: bosplanten die toch eerder schaduw nodig hebben in de zomer en die toch altijd meer vocht nodig hebben . Maar ook hier zijn er uitzonderingen vast te stellen . Herman , onze Hepatica specialist, zal me misschien tegen spreken maar ik heb toch proefondervindelijk kunnen vast stellen dat deze Hepatica pyrenaica x japonica veel droogte en hitte kan verdragen ...Staat hier al 7 jaar op een warme, droge en zeg maar zelfs hete plek . Ieder jaar is de bloei rijk en de plant lijd nauwelijks van deze harde condities . Zelfs verbranding van het blad komt nauwelijks voor ...Hierbij de plant in bloei vorig jaar en de huidige "clump" net ontdaan deze week van het oude blad .

Kris, zo te zien mag die Hepatica wel gedeeld worden! Enkele uren namiddag zon en geen water in de volle zomer geven meestal toch omgekrulde bladeren en verbrandingsverschijnselen.

[Kris De Raeymaeker]

Kris, zo te zien mag die Hepatica wel gedeeld worden! Enkele uren namiddag zon en geen water in de volle zomer geven meestal toch omgekrulde bladeren en verbrandingsverschijnselen.

Ik heb er al eens een stukje afgehaald voor de Frankie maar inderdaad hij kan gedeeld worden Herman  en daar ben ik eigenlijk nooit mee bezig geweest . Ik veronderstel dat het op termijn voor de plant nefast kan zijn als je hem niet deelt ? Ben altijd bang om er veel aan te prutsen omdat hij het nu zo goed doet .
Ik ga je niet tegenspreken over het verbranden van de bladeren maar ik kan je in alle eer en geweten zeggen dat ik er heel weinig last van heb . Tenzij meer op het einde van de zomer een keertje . Ik heb andere Hepatica vormen die daar wel last van hebben .

[Thomas Eckert]

Misschien worden er toekomstig wel een aantal cactussen en succulenten geïntegreerd in onze rotstuin ...Deze Echinocereus soorten staan al heel de winter gewoon buiten maar wel onder de oversteek van het tuinhuis en dus beschermd tegen regen ...Maar mits een cover in de winter zijn er zeker nog meer mogelijkheden .

Hoi Kris.

Wat een grappig toeval...dit is precies het onderwerp waar ik al een paar dagen intensief mee bezig ben. Geïnspireerd door foto's van een vriend in British Columbia wil ik op een andere plek in de rotstuin extreem zonhongerige planten kweken. Ik heb een stuk in de rotstuin dat dringend gerenoveerd moet worden. Er is bijna geen schaduw. Aangezien er enkele winterharde cactussen staan, wil ik dit bed een semi-woestijnachtig karakter geven.
Ik veronderstel dat de Noord-Amerikaanse cactussen hiervoor bijzonder geschikt zijn... nietwaar? Tenminste die soorten die als winterhard worden beschreven in gespecialiseerde winkels. Sommige van hen zullen blij zijn om beschermd te zijn tegen het nat.

Ik hoop dat u mij in dit nieuwe project zult vergezellen met uw expertise. 😎

[Kris De Raeymaeker]

Hoi Kris.
Wat een grappig toeval...dit is precies het onderwerp waar ik al een paar dagen intensief mee bezig ben. Geïnspireerd door foto's van een vriend in British Columbia wil ik op een andere plek in de rotstuin extreem zonhongerige planten kweken. Ik heb een stuk in de rotstuin dat dringend gerenoveerd moet worden. Er is bijna geen schaduw. Aangezien er enkele winterharde cactussen staan, wil ik dit bed een semi-woestijnachtig karakter geven.
Ik veronderstel dat de Noord-Amerikaanse cactussen hiervoor bijzonder geschikt zijn... nietwaar? Tenminste die soorten die als winterhard worden beschreven in gespecialiseerde winkels. Sommige van hen zullen blij zijn om beschermd te zijn tegen het nat.
Ik hoop dat u mij in dit nieuwe project zult vergezellen met uw expertise. 😎

  Is het toeval of is het voorbestemdheid Thomas   
Super project dat je daar hebt ! Een aantal Noord-Amerikaanse (en New Mexico ) cactussen is hier zeker erg voor geschikt .Vooral in de geslachten Echinocereus , Escobaria , Neobesseya , Toumeya , Pediocactus,Sclerocactus etc is er genoeg dat heel lage temperaturen aankan .Er zijn zelfs enkele Mammillaria's en  een Epithelantha die goed tegen de kou   kan . Ook enkele Agaves etc ..En dan vergeten we nog een aantal Zuid Amerikaanse cactussen en succulenten. And last but not least , de vele sterke winterharde Mesembryanthaceae zoals Titanopsis , Aloinopsis , Ruschia etc ...Maak dit gedeelte groot genoeg .
1 zaak is belangrijk , ze moeten droog staan in de winter en eigenlijk al vanaf eind augustus zodat ze goed kunnen schrompelen en in rust gaan met een minimum aan vocht opslag .Ze moeten een dakje boven hun krijgen in de natte wintertijd . Ik ga er zelf ook mee aan de slag in een later stadium ...Verder is het ook belangrijk om te starten met materiaal dat al wat afgehard is . Dus eigen zaailingen of species die ook uit een koude omgeving komen .Als bovengenoemde soorten altijd in warme omstandigheden zijn groot gebracht zullen ze niet plots zo maar tegen de kou kunnen . Ben erg benieuwd naar je resultaten en hou ons vooral op de hoogte . En uiteraard mag je me altijd bevragen , als ik kan helpen dan heel graag ...     

[Luc Gilgemyn]

Mag ik ook mijn bijdrage leveren in de vorm van het geslacht Eriogonum - Noord Amerikanen die het allemaal van droogte en warmte moeten hebben. 

Een eerste exemplaar : Eriogonum ovalifolium nivale 
Hij staat hoog in de rotstuin, op een helling tegen onze achtermuur op het Oosten.  Ik mag wel zeggen 'hyperdroog' aangezien wij vrij zelden regen uit het Oosten krijgen.  Met zijn zilvergrijs, ietwat behaard blad verraadt hij al dat hij het graag warm en droog heeft.  In de winter geef ik hem toch een glasplaatje.

[Kris De Raeymaeker]

Mag ik ook mijn bijdrage leveren in de vorm van het geslacht Eriogonum - Noord Amerikanen die het allemaal van droogte en warmte moeten hebben. 
Een eerste exemplaar : Eriogonum ovalifolium nivale 
Hij staat hoog in de rotstuin, op een helling tegen onze achtermuur op het Oosten.  Ik mag wel zeggen 'hyperdroog' aangezien wij vrij zelden regen uit het Oosten krijgen.  Met zijn zilvergrijs, ietwat behaard blad verraadt hij al dat hij het graag warm en droog heeft.  In de winter geef ik hem toch een glasplaatje.

Heel graag zelfs Luc . Een prachtig  exemplaar en inderdaad het soort van planten waar we naar toe gaan ...,al is bescherming in de winter voor deze inderdaad niet uit te sluiten . Zo te zien heeft hij het erg naar de zin ...

[Thomas Eckert]

Mag ik ook mijn bijdrage leveren in de vorm van het geslacht Eriogonum - Noord Amerikanen die het allemaal van droogte en warmte moeten hebben. 

Een eerste exemplaar : Eriogonum ovalifolium nivale 
Hij staat hoog in de rotstuin, op een helling tegen onze achtermuur op het Oosten.  Ik mag wel zeggen 'hyperdroog' aangezien wij vrij zelden regen uit het Oosten krijgen.  Met zijn zilvergrijs, ietwat behaard blad verraadt hij al dat hij het graag warm en droog heeft.  In de winter geef ik hem toch een glasplaatje.

Hier moet ik meteen op antwoorden...Luc.  😂. Zoals je je kunt voorstellen. Het geslacht Eriogonum is altijd een van mijn absolute favorieten geweest.

Hartelijk dank om dit prachtige exemplaar weer in het spel te brengen. Kris heeft natuurlijk helemaal gelijk... bescherming tegen vocht is een goede methode buiten. Tenminste bij de bijzonder compacte soorten.

Ik krijg nooit genoeg van het promoten van de zeer diverse Eriogonum. Uw uitstekende voorbeeld zal ook anderen aanmoedigen.

Heeft dit exemplaar ooit zaden geproduceerd in uw huis? Helaas ben ik daarin nog niet geslaagd.

[Thomas Eckert]

Hoi Kris.
Wat een grappig toeval...dit is precies het onderwerp waar ik al een paar dagen intensief mee bezig ben. Geïnspireerd door foto's van een vriend in British Columbia wil ik op een andere plek in de rotstuin extreem zonhongerige planten kweken. Ik heb een stuk in de rotstuin dat dringend gerenoveerd moet worden. Er is bijna geen schaduw. Aangezien er enkele winterharde cactussen staan, wil ik dit bed een semi-woestijnachtig karakter geven.
Ik veronderstel dat de Noord-Amerikaanse cactussen hiervoor bijzonder geschikt zijn... nietwaar? Tenminste die soorten die als winterhard worden beschreven in gespecialiseerde winkels. Sommige van hen zullen blij zijn om beschermd te zijn tegen het nat.
Ik hoop dat u mij in dit nieuwe project zult vergezellen met uw expertise. 😎

  Is het toeval of is het voorbestemdheid Thomas   
Super project dat je daar hebt ! Een aantal Noord-Amerikaanse (en New Mexico ) cactussen is hier zeker erg voor geschikt .Vooral in de geslachten Echinocereus , Escobaria , Neobesseya , Toumeya , Pediocactus,Sclerocactus etc is er genoeg dat heel lage temperaturen aankan .Er zijn zelfs enkele Mammillaria's en  een Epithelantha die goed tegen de kou   kan . Ook enkele Agaves etc ..En dan vergeten we nog een aantal Zuid Amerikaanse cactussen en succulenten. And last but not least , de vele sterke winterharde Mesembryanthaceae zoals Titanopsis , Aloinopsis , Ruschia etc ...Maak dit gedeelte groot genoeg .
1 zaak is belangrijk , ze moeten droog staan in de winter en eigenlijk al vanaf eind augustus zodat ze goed kunnen schrompelen en in rust gaan met een minimum aan vocht opslag .Ze moeten een dakje boven hun krijgen in de natte wintertijd . Ik ga er zelf ook mee aan de slag in een later stadium ...Verder is het ook belangrijk om te starten met materiaal dat al wat afgehard is . Dus eigen zaailingen of species die ook uit een koude omgeving komen .Als bovengenoemde soorten altijd in warme omstandigheden zijn groot gebracht zullen ze niet plots zo maar tegen de kou kunnen . Ben erg benieuwd naar je resultaten en hou ons vooral op de hoogte . En uiteraard mag je me altijd bevragen , als ik kan helpen dan heel graag ...   

@Kris

Bedankt voor de eerste details over het geplande "halfwoestijngebied". Dit is zeer nuttig voor verder onderzoek naar de individuele kandidaten. Dat Mammillaria er zelfs bij hoort was mij tot nu toe geheel onbekend.

Ik vermoed dat dit project in onze twee tuinen zo omvangrijk is dat het later een apart onderwerp wordt. Maar het is geweldig dat je deze uitbreiding van het tuinbouwspectrum hier hebt genoemd en zo nieuwe deuren hebt geopend.

Ik hoop dat we wat navolgers vinden.

[Thomas Eckert]

@Frankie

Ik denk dat het heel goed is dat dit nieuwe onderwerp sommige mensen hier evenveel interesseert als ons tweeën.

De Allium senescens die je liet zien is een zeer dankbare soort. Hij groeit ook in de volle zon in een bak op het terras. Voor mij is het Allium senescens ssp. glaucum. Hij is niet alleen overtuigend door zijn late bloei. Het licht golvende blad van deze ondersoort is ook zeer aantrekkelijk. Heel gemakkelijk te verzorgen.

Hier is nog een suggestie voor zonnige en droge locaties...Matthiola montana uit Turkije. Hij heeft geen bedekking nodig in de winter...experiment succesvol. 😎

Op de foto van vanmorgen kun je misschien zien dat veel planten ook zonder bloemen veel vreugde kunnen brengen.

Matthiola is zeker en vast een genus met vertegenwoordigers dat in onze hedendaagse tuinen kan toegepast worden. De bladrozetten zijn ook zonder bloemen knap om te zien.

Ik heb al enkele jaren Matthiola trojanum in de tuin. Dat gaat ook prima zonder afdekking. En heel sporadisch kan ik al eens een spontane zaailing opmerken.

Frankie...ik heb net de foto van je Matthiola trojanum ontdekt. 🙈

Absoluut fantastisch. Ik had deze betoverende soort een paar jaar geleden ook...maar in het tweede jaar verloor ik hem weer. Een ondergrondse aanval door mieren bezegelde het einde...helaas. Ik hou vooral van het kleurenspectrum van de bloemen bij deze soort. Van bruin en roodachtig tot een delicaat geel.

Geweldig dat je zelfs een paar nieuwe zaailingen hebt kunnen vinden. Je moet dit juweel selectief vermeerderen. Ik weet zeker dat er veel mensen in geïnteresseerd zijn... waaronder ik.😉

Bedankt voor het laten zien...

[Frankie Wulleman]

@Frankie

Ik denk dat het heel goed is dat dit nieuwe onderwerp sommige mensen hier evenveel interesseert als ons tweeën.

De Allium senescens die je liet zien is een zeer dankbare soort. Hij groeit ook in de volle zon in een bak op het terras. Voor mij is het Allium senescens ssp. glaucum. Hij is niet alleen overtuigend door zijn late bloei. Het licht golvende blad van deze ondersoort is ook zeer aantrekkelijk. Heel gemakkelijk te verzorgen.

Hier is nog een suggestie voor zonnige en droge locaties...Matthiola montana uit Turkije. Hij heeft geen bedekking nodig in de winter...experiment succesvol. 😎

Op de foto van vanmorgen kun je misschien zien dat veel planten ook zonder bloemen veel vreugde kunnen brengen.

Matthiola is zeker en vast een genus met vertegenwoordigers dat in onze hedendaagse tuinen kan toegepast worden. De bladrozetten zijn ook zonder bloemen knap om te zien.

Ik heb al enkele jaren Matthiola trojanum in de tuin. Dat gaat ook prima zonder afdekking. En heel sporadisch kan ik al eens een spontane zaailing opmerken.

Frankie...ik heb net de foto van je Matthiola trojanum ontdekt. 🙈

Absoluut fantastisch. Ik had deze betoverende soort een paar jaar geleden ook...maar in het tweede jaar verloor ik hem weer. Een ondergrondse aanval door mieren bezegelde het einde...helaas. Ik hou vooral van het kleurenspectrum van de bloemen bij deze soort. Van bruin en roodachtig tot een delicaat geel.

Geweldig dat je zelfs een paar nieuwe zaailingen hebt kunnen vinden. Je moet dit juweel selectief vermeerderen. Ik weet zeker dat er veel mensen in geïnteresseerd zijn... waaronder ik.😉

Bedankt voor het laten zien...

Mijn plant staat er nu al een viertal seizoenen, Thomas. Geen idee of hij langlevend is. Ik zal dit jaar er eens opletten of ik er zaad van kan winnen. Momenteel kweek ik enkele planten op, verkregen van een andere zaadbron.

[Frankie Wulleman]

Mag ik ook mijn bijdrage leveren in de vorm van het geslacht Eriogonum - Noord Amerikanen die het allemaal van droogte en warmte moeten hebben. 

Een eerste exemplaar : Eriogonum ovalifolium nivale 
Hij staat hoog in de rotstuin, op een helling tegen onze achtermuur op het Oosten.  Ik mag wel zeggen 'hyperdroog' aangezien wij vrij zelden regen uit het Oosten krijgen.  Met zijn zilvergrijs, ietwat behaard blad verraadt hij al dat hij het graag warm en droog heeft.  In de winter geef ik hem toch een glasplaatje.

Fantastische mooie soort, Luc, ik heb die ook, maar staat beschut in een pot. Cultivatie in de open tuin heb ik alsnog niet uitgetest.